به نقل از «آفتاب»

بیشترین آرتروز در کدام قسمت بدن رخ می‌دهد

تاریخ انتشار: ۱۱ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۸۰۷۴۱۷

آفتاب‌‌نیوز :

بعد از مفصل زانو، آرتروز در مفصل لگن یا هیپ، ستون فقرات، انگشتان دست و شست پا اتفاق می‌افتد.

در آرتروز غضروف مفصل بتدریج نازک شده و از بین می‌رود. استخوان اضافه در اطراف سطح مفصل به وجود می‌آید. بعد از مدتی در اطراف استخوان دو طرف مفصل استخوان‌های اضافه ساخته می‌شود که به آن‌ها استئوفیت Osteophytis می‌گویند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

یک متخصص توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی جهرم در این زمینه به خبرنگار ایرنا گفت: بیماری آرتروز، بیماری‌ست که معمولاً در افراد بالای ۵۰ سال دیده می‌شود. آرتروز ۲ نوع اولیه و ثانویه دارد، نوع اولیه آن با افزایش سن بروز می‌کند و تقریباً بیشتر افراد به هر نحوی با شدت و درجات متفاوت به آن مبتلا می‌شوند. نوع دوم آرتروز، به دنبال ضربه و آسیب به مفاصل رخ می‌دهد.

دکتر قهرمان بمانا بیان کرد: مهم‌ترین مفاصل در بدن که دچار آرتروز می‌شوند مفاصل زانو، لگن، ستون فقرات و انگشتان دست است. معمولاً این بیماری در مچ پا و دست و آرنج کمتر اتفاق می‌افتد مگر آنکه تحت ضربه‌های متعدد قرار بگیرید.

وی در ادامه افزود: بیشترین آرتروز در مفصل زانو رخ می‌دهد به این دلیل که در مفصل زانو دو استخوان ساق و ران روی هم قرار می‌گیرند که این دو استخوان سطح صافی دارند و راه‌رفتن را کنترل می‌کنند. مفصل زانو مفصلی است که نیاز به حمایت عضلات و بافت‌های نگهدارنده اطراف دارد.

به گفته وی آسیب به رباط‌ها، مینیسک، عضلات و همچنین استخوان کشکک تأثیری مستقیمی در بروز آرتروز زانو دارد.

دکتر بمانا با بیان این مطلب که آرتروز زانو اولیه بیشتر در خانم‌ها دیده می‌شود، گفت: آرتروز مفصل زانو اولیه از ۴۵ تا ۵۰ سالگی به بالا اتفاق می‌افتد و در آن عملاً تخریب غضروف مفصلی رخ می‌دهد. آرتروز ثانویه یا به علت آسیب‌ها و ضرباتی است که به زانو وارد می‌شود، مانند پارگی مینیسک در فوتبالیست‌ها، زانو را مستعد آرتروز می‌کند و یا اختلالات مادرزادی مثل انحراف در زانو مانند پای پرانتزی و قرارگرفتن استخوان کشکک در جای نامناسب و همچنین ابتلا به آرتریت روماتوئید (روماتیسم) و درگیری سیستم ایمنی که غضروف داخل مفصل را تخریب می‌کند.

این متخصص مهم‌ترین علامت آرتروز را درد و خشکی مفاصل دانست و گفت: از دیگر علامت‌های شایع این بیماری، محدودیت در حرکت است که بیشتر در مفصل زانو مشاهده می‌شود. اگر آرتروز زانو به وقوع پیوست با انجام روش‌هایی مثل کاهش وزن و رعایت اصول صحیح فعالیت‌های روزمره زندگی می‌توان اثرات سوء آرتروز را کاهش داد.

به گفته وی فعالیت بیش از اندازه در سطوح ناهموار مانند سربالایی و سر پایینی و همچنین تردد زیاد از پله‌ها از جمله عواملی است که آرتروز فرد را شدت می‌بخشد.

وی شایعترین محل درد‌های آرتروز مفصل زانو را بیشتر در داخل زانو یا زیر کشکک دانست و افزود:، چون داخل زانو منطقه‌ای است که وزن به ساق پا را منتقل و این مسئله فشار به سمت داخلی زانو وارد می‌کند.

به گفته وی، آرتروز در گردن، کمر و ستون فقرات گاهی خود را به شکل تنگی کانال کمر یا گردن نشان می‌دهد و ریشه‌های عصبی گردن، کمر، پا‌ها و دست‌ها را درگیر می‌کند که در این حالت وضعیت بیمار خطرناک می‌شود چرا که ممکن است محدودیت حرکتی در راه رفتن ایجاد کند.

وی افزود: بلندکردن اجسام سنگین یا خم و راست‌شدن زیاد در ابتلای افراد به تنگی کانال ستون فقرات و آرتروز گردن و کمر نقش دارد.

این متخصص طب فیزیکی و توان‌بخشی ادامه داد: بستگی به نوع آرتروز درمان نیز متفاوت است، برخی از آرتروز‌های اولیه در صورت مراعات قابل درمان هستند. این عارضه اگر از نوع شدید نباشد با استراحت دادن به مفصل، مصرف دارو‌های موضعی، انجام روش‌های غیر دارویی شامل فیزیوتراپی‌ها و ورزش‌هایی که پزشک تجویز می‌کند، می‌توان وضعیت را به خوبی کنترل کرد.

دکتر بمانا تأکید کرد: با ورزش‌های مناسب و تغذیه صحیح و اصولی، کاهش وزن و کمتر کار کشیدن از مفاصل می‌توان از شدت آرتروز جلوگیری کرد.

وی استفاده از وسایل کمکی مانند کفش‌های مناسب، انواع مچ‌بند و زانوبند‌ها و کمربند‌های طبی را کمکی برای برخی بیماران دانست.

وی افزود: در مراحلی که شدت بیماری بالاتر است از روش‌های تزریقی داخل مفصل نیز استفاده می‌شود که این روش انواع مختلف دارد و بر اساس نیاز بیمار و تجویز پزشک مورد استفاده قرار می‌گیرد.

وی اظهار کرد: در نهایت اگر آرتروز بسیار پیشرفته و مانعی در برابر فعالیت فرد باشد یا انحراف مفصل ایجاد کند، می‌توان برای بیمار عمل جراحی انجام داد که این عمل جراحی به صورت تعویض مفصل زانو است.

وی عنوان کرد: مسائل ژنتیکی و نوع فعالیت‌ها، استفاده زیاد از پله‌ها، وزن زیاد و... مهم‌ترین علل شیوع بالای آرتروز زانو در ایران است.

منبع: خبرگزاری ایرنا

منبع: آفتاب

کلیدواژه: آرتروز استخوان آرتروز زانو ستون فقرات مفصل زانو رخ می دهد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۸۰۷۴۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند

یک زن ۴۰ ساله ۷۵ هزار سال قبل در غاری دفن شده بود. دست چپش زیر سرش حلقه شده و سنگی زیر سرش گذاشته شده بود که احتمالا به عنوان بالشتک در آن جا قرار داشته است. دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کردند با قرار دادن استخوان‌های جمجمه موفق به بازسازی چهره این زن شدند.

به گزارش ایسنا، این زن که به نام شانیدر زی(Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آنها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر اما پومروی(Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آنها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آنها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آنها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت(۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آنها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آنها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

در عوض، آنها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گورها ممکن است از طریق زنبورهای گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سالها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

نئاندرتال‌ها بارها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آنها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

بازسازی جمجمه

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آنها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین(Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس(Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

انتهای پیام